1.12.06

* Filmlerdeki Hayat – 9

“Biliyorum, ben de erkek kardeşimle tamamen farklı kişiliklere sahiptik ve birbirimize hiç benzemiyorduk. Tıpkı ve sen ve annen gibi... Çocukken bir gün erkek kardeşimle göl kenarına inmiştik ve bir karınca yuvası gördük. Görebileceğin en güzel karınca yuvasıydı. Ben yuvayı hayranlıkla seyrederken, birden kardeşim bağırarak yuvayı tekmelemeye ve dağıtmaya başladı. Zavallı karıncalar etrafa dağılmışlardı ve kaçışıyorlardı. Ben koşarak anneme gittim ve ağlamaya başladım. Annem beni alıp yuvanın yanına götürdü ve biraz sonra karıncaların tekrar çalışmaya başladıklarını ve yuvayı bir kez daha inşa ettiklerini gördük. Ben sordum: “Anne, neden aynı yuvayı tekrar inşa ediyorlar, yuvanın tamamı yıkıldı ve bazıları öldü, niye vazgeçmiyorlar?” Annem de şöyle cevap verdi: “Çünkü onlar bir aile... Herbiri bir diğerinden farlklı da olsa aynı amaç için çalışıyorlar ve asla vazgeçmiyorlar. Tanrı aileleri işte bu yüzden yaratmıştır. Umutsuzluk kazanmasın diye...”

Bunları “Hope Floats” adlı filmde bir anneanne, o anda annesine çok kızmış ve ondan nefret ettiğini düşünerek yatağında ağlamakta olan torununa, uykuya dalmasından önce anlatır.

Umutsuzluk kazanmasın.

Hayata iyi bakın

Blueman

14.12.1998

Hiç yorum yok: